Prinsjesdag betekent voor velen maar één ding: wie draagt wat
En dan vooral: welke vrouw draagt wat, want waar de mannen in politiek Nederland zich liever veilig in het pak hijsen, willen de vrouwen traditiegetrouw nog wel eens uitpakken met een politiek statement. Zo ook Marianne Thieme, die deze Prinsjesdag – net als het jaar ervoor – koos voor vrouwen in de politiek om haar statement-van-het-jaar aan te wijden. En dat was een geslaagde: met een op de suffragettes geïnspireerde outfit legt ze een van de grootste pijnpunten in de Nederlandse politiek bloot.
100 jaar vrouwenkiesrecht
We zouden bijna vergeten dat het precies 100 jaar geleden is dat onze Aletta’s en Mina’s op de barricade stonden om de lange strijd om het vrouwenkiesrecht te winnen. Let wel: passief kiesrecht. Want waar vrouwen inmiddels geschikt genoeg waren bevonden zich verkiesbaar te stellen, moest diezelfde helft van de Nederlandse bevolking nog 2 jaar wachten tot ze deze vrouwen daadwerkelijk de Kamer in konden stemmen. Deze belangrijke en wereldwijde strijd om het grootste liberale goed wordt in deze tijd nog al eens vergeten. Tot Marianne Thieme ons gisteren te midden van de in pak gehesen lijsttrekkers met de neus op de feiten drukte: 100 jaar geleden wonnen we deze strijd. Waarom sta ik hier dan nu alleen?
Vrouwen in de politiek
Afgelopen maandag publiceerde Atria de Factsheet Vrouwen in de politiek naar aanleiding van de 100-jarige verjaardag van het verworven vrouwenkiesrecht. Een betere gelegenheid is er niet om terug te kijken op de afgelopen 100 jaar, vooruit te kijken naar de volgende 100 en een analyse te maken van hoe we er nu voor staan. En die analyse stemt niet hoopvol. In het aandeel vrouwen in de Tweede Kamer lijkt er sprake te zijn van stagnatie of zelfs achteruitgang. Ondanks de hoopgevende campagne Stem op een Vrouw, bleek na de verkiezingen dat toch slechts 36% van de Kamerleden vrouwen zouden worden: een vermindering ten opzichte van vorig jaar. In de gemeentelijke politiek is het aandeel vrouwen zelfs opvallend laag, bijvoorbeeld wanneer het gaat om vrouwelijke burgemeesters: dat zijn er slechts 21%. Ook vergeleken met de rest van de wereld doet Nederland het slecht. Volgens de Factsheet is Nederland van de 16e naar de 26e positie gezakt als het gaat om het aandeel vrouwen in nationale parlementen, om nog maar niet te spreken over dat er nog steeds nooit een vrouwelijke premier is geweest. Wie een blik op de nieuwe Kamerleden werpt, ziet ook dat dit niet het enige diversiteitsprobleem is waar de Nederlandse politiek mee kampt. Van de vrouwen die ons vertegenwoordigen is het overgrote deel wit.
Laat het kabinet voor minstens de helft uit vrouwen bestaan
En dus kaart Thieme met haar ode aan de strijders voor het vrouwenkiesrecht een dringend probleem aan. Hoe kan het dat bijna 100 jaar nadat Suze Groeneweg tot eerste vrouwelijke volksvertegenwoordiger werd gekozen, er nog steeds geen evenredige vertegenwoordiging van vrouwen bestaat? Hoe kan het dat de politieke participatie van vrouwen stelselmatig achterblijft? En niet onbelangrijk: waarom lijkt het met name in Nederland zo moeizaam te gaan? Als lijsttrekker staat Thieme er momenteel zelfs alleen voor, en dus is het des te belangrijk dat haar statement op Prinsjesdag ons aan het werk zet. Voor de kabinetsformatie ligt hier een uitgelezen kans: geef het goede voorbeeld en laat het kabinet voor minstens de helft uit vrouwen bestaan! Aan de rest van politiek Nederland is de taak om de evenredige vertegenwoordiging van vrouwen in het licht van 100 jaar vrouwenkiesrecht hoog op de agenda te laten staan. Want – in de gevleugelde woorden van Els Borst: “Politiek is te belangrijk om alleen aan mannen over te laten”.
Emma Termeer, stagiaire Communicatie & PR
