Uithuwelijken en gearrangeerde huwelijken kwamen veelvuldig voor onder Hindostaanse en Javaans-Surinaamse vrouwen. De migratie naar Nederland bracht verandering in deze gewoontes.

Uithuwelijken

Uithuwelijken is een oude traditie of gewoonte waarbij partners elkaar niet zelf uitkiezen. Ouders of grootouders maken dan afspraken over trouwen, zonder aan hun kinderen te vragen of zij het eens zijn met die keuze. Zowel jongens als meisjes kunnen uitgehuwelijkt worden. Meestal gaat het om jonge meisjes. Uithuwelijken komt vaak voor binnen de familie, waarbij familieleden met elkaar trouwen. Meestal zijn dit neef-nichthuwelijken. In Nederland komt het ook nog weleens voor dat iemand wordt uitgehuwelijkt. Soms gebeurt dat om de eer van de familie veilig te stellen.
Een gearrangeerd huwelijk is een huwelijk waarbij ouders hun zoon of dochter met een huwelijkskandidaat laten kennismaken. Deze kennismaking is bedoeld om te kijken of zij met elkaar zouden willen trouwen. De ouders gaan actief op zoek naar een partner voor hun kind en schakelen daarbij hun netwerk in. Uiteindelijk zijn het de partners zelf die bepalen of ze met elkaar willen trouwen.
Traditiegewijs werden Javaans-Surinaamse vrouwen net als Hindostaanse vrouwen meestal uitgehuwelijkt. Reden hiervoor was onder andere om Java of Brits-Indië te ontvluchten. Aan het uithuwelijken kwam kort na de migratie naar Suriname een eind, omdat er een tekort aan vrouwen was. Hierdoor verkeerden vrouwen ten opzichte van mannen in een machtspositie, waarin zij zelf een keuze konden maken.

Hindostaanse Surinamers in Nederland kiezen bij het zoeken naar een partner iemand uit de eigen groep. Dit blijkt uit een onderzoek naar relatiepatronen onder Hindostaanse vrouwen. Als men al van deze norm afwijkt, geven de ouders de voorkeur aan een witte Nederlander in plaats van iemand uit een andere etnische Surinaamse groep. De meeste jonge mensen hanteren dezelfde norm, maar staan iets meer open voor een partner uit een andere etnische groep.
Gearrangeerde huwelijken spelen binnen de Hindostaanse gemeenschap nog steeds een rol. In Nederland gebeurt dit op drie manieren. Ten eerste nemen de ouders van het meisje het initiatief om de familie van de jongen te benaderen. Daarnaast is het mogelijk dat de ouders het initiatief nemen, maar wel eerst de kinderen raadplegen. De derde variant is dat de jongeren zelf hun partner kiezen en die keuze daarna met hun ouders bespreken. Een ander opmerkelijk feit is dat jongens naar Suriname gaan om een vrouw te zoeken. Zij vinden dat de meisjes in Nederland te modern en mondig zijn geworden. Andere jongeren halen hun bruid of bruidegom uit India. Soms trouwt men met in Nederland aanwezige Indiërs of Pakistani.

bron:
– Schoorl, J.J., van de Klundert, M, van den Bedem, R.F.A. & van den Brink, J.C. 1994. Een partner van verre: de cijfers
– Mingoen, H. 2006. Tragiek en Traditie: namen en naamgeving bij de Javanen in ‘Wi Rutu’